Κείμενο για blog public

«Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο για να τέρπει, πρέπει να προκαλεί, να προβληματίζει  και να ταρακουνάει. Ιδιαίτερα τώρα», λέει η συγγραφέας.

 Οι γυναίκες στο «διαμαντένιο άλφα» είναι πρόσωπα που συγκρούονται με τη βία που τους επιβάλλεται, με την  κάθε μορφή εξουσίας που τους δυναστεύει. Eίναι δέσμιες της πραγματικότητας που βίωσε η γενιά πριν απ’αυτές.  Ερμαια των παθών τους ή θύματα των ιστορικών συνθηκών βιώνουν την εγκατάλειψη, την απόρριψη, παιχνίδια εξαπάτησης και μια ζωή άδεια από αγάπη και βεβαρημένη από φόβο.
Σκοντάφτουν στους οικογενειακούς φραγμούς, παλεύουν να ξεφύγουν απ’τον εγκλωβισμό τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν πάντοτε. Βουλιάζουν στην αναλγησία και στην  υποκρισία   του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και του ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου, ακολουθούν όμως τη φωνή της καρδιάς τους, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες και τις απώλειες.
Κύριο στοιχείο του βιβλίου η οδύνη του έρωτα, και απ’την άλλη η ψυχογραφία μιας οικογένειας, οι κρυφοί μηχανισμοί, οι παγίδες και τα αδιέξοδά της.
Σα γαϊτανάκι τυλίγονται και ξετυλίγονται οι ιστορίες των οκτώ γυναικών γύρω από έναν άντρα, που πυροδοτεί τις εξελίξεις, τις συγκρούσεις, τις  μεταπτώσεις και τις ανατροπές. Είναι το Κακό που ενεδρεύει και χαράσσει αμετάκλητα τις ψυχές των μελών της οικογένειας.
Η αφηγήτρια δίνει τη σκυτάλη στις γυναίκες της γενιάς της πριν απ’αυτήν, να μιλήσουν, να πουν τις δικές τους αλήθειές, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τις επιλογές τους, μήπως και απολυτρωθεί η ίδια, και επειδή θέλει  να καταλάβει γιατί η ζωή της πήρε αυτή την πορεία και όχι κάποια άλλη, γιατί προσπαθεί να ξεφύγει από μια  πραγματικότητα που την πληγώνει; Ζητάει να τις συγχωρήσει για τα κρίματα τους που και η ίδια κουβαλάει στα γονίδιά της μήπως και καταφέρει να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Τι ρόλο παίξαν όλες αυτές οι γυναίκες που ζήσαν πριν απ’αυτή  στη διαμόρφωση του δικού της χαρακτήρα;
«...κι εγώ που τ’αφηγούμαι όλα αυτά νιώθω να στροβιλίζονται τα πρόσωπά τους αναλλοίωτα απ’το χρόνο, νιφάδες αλαφροίσκιωτες, κι όταν η έντασή τους μεγαλώνει, νιώθω να μου μαστιγώνουν τ’αυτιά οι ψίθυροί τους, το χαμηλό σουρσούρισμα γίνεται εκκωφαντικό, ζητούν να πουν τις αλήθειές τους, μου μπήγουν βελόνες στις φλέβες, κυλάν μέσα στα υπόγεια ρεύματά μου, τρέφονται απ΄τη σάρκα μου αυτές οι προεκτάσεις του εαυτού μου πίσω στο χρόνο».
Η ιστορία αρχίζει, στην Αλεξανδρούπολη των Βαλκανικών πολέμων,  συνεχίζεται στη Θεσσαλονίκη της Συμμαχικής Στρατιάς, της μεγάλης πυρκαγιάς του ’17, της προσφυγιάς, του Μεσοπολέμου με το κραχ και τα γεγονότα του 36’, της Γερμανικής κατοχής, του Εμφυλίου, της Χούντας.  Οι ήρωες κινούνται στα μεγαλοαστικά σαλόνια της Θεσσαλονίκης αλλά και στα χαμόσπιτα των καπνεργατών και στις εβραίικες φτωχογειτονιές. Μέσα από το ιστορικό της οικογένειας ξεδιπλώνεται  η ιστορία της πόλης  και της ευρύτερης Ελλάδας.
Το υφάδι της αφήγησης διατρέχουν μοτίβα όπως το δαχτυλίδι, το διαμαντένιο άλφα, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις τέσσερεις γενιές,  το σημάδι της θηλυκής υπόστασης των ηρωίδων, η δέσμευση και η ποιότητα της γυναικείας ψυχής, όμως και το σημάδι της υποταγής, του περιορισμού, το δαχτυλίδι που «το φορώ και με φοράει, κύκλος σφιχτός που με ορίζει μην τύχει και ξεφύγω και περπατήσω σε δρόμους ελεύθερους».Και το κόκκινο σαλόνι, κολαστήριο ψυχών και πεδίο βολής. Ταυτίζεται με θανάτους,  με συγκλονιστικές αποκαλύψεις  και άνομες περιπτύξεις, με το άλλο εγώ μας, το κρυφό και ανοίκειο μέσα μας.
Ενα πολυφωνικό μυθιστόρημα που αναδεικνύει την προσπάθεια της γυναίκας να αυτονομηθεί από την ανδρική παρουσία και να υπερβεί τους κοινωνικούς συμβιβασμούς. Που χαρτογραφεί την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας επισημαίνοντας τις  παθογένειές της που αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού.