Ερωταπαντήσεις για εφημερίδα Αχαϊας

Ερωτήσεις:

1.Τι σας ώθησε προς την λογοτεχνική έκφραση;

2.Τα βιβλία σας μοιάζουν να ισορροπούν ανάμεσα στον έρωτα και την Ιστορία,είναι αυτή η πρόθεση σας; Με τι ως γνώμονα αντλείτε την θεματολογία σας;

3. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το “Το διαμαντένιο Άλφα”;

4. Στην εισαγωγική σελίδα παραθέτετε ένα απόσπασμα από το “Η ζωή εν τάφω” του Στρατή Μυριβήλη, ισχύει και για εσάς η φράση: «Ας μου συγχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση»;

5.  «..Η οικογένεια είναι μια μάχη που έχει ξεκινήσει από παλιά και δεν έχει τελειώσει ακόμα..» καταθέτει η Αντριάνα. Σε μια εποχή που όλες μας οι αξίες καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη, ποιά πρέπει να είναι η θέση κι η συμβολή της οικογένειας;

6. Στο βιβλίο σας μιλάτε για την μάνα που υφαίνει το όποιο υλικό της ψυχής του παιδιού της κι είναι ίσως η μοναδική υπεύθυνη για το είδος του ατόμου που θα εξελιχθεί, η συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης δεν την απαλλάσσει κατά κάποιο τρόπο από το απόλυτο αυτό βάρος;

7. «..Πρέπει να 'χουμε τη δύναμη να πολεμήσουμε ό,τι μας κάνει να ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι, ό,τι μας κάνει να γινόμαστε θεριά..» συμβουλεύει η γιαγιά από την Σούρπη την Αριστέα.Τα βιβλία μπορούν να μας ατσαλώσουν, να μας δώσουν αυτή την δύναμη;

Απαντήσεις:

Απαντήσεις για εφημερίδα Αχαίας «Φιλόδημος»

1.Μου άρεζε το διάβασμα και έγραφα και ποιηματάκια. Όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι. Πέραν τούτου όμως ουδέν. Ενεργά ασχολήθηκα με τη λογοτεχνία όταν τελειώνοντας τις σπουδές μου ως διερμηνέας- μεταφράστρια στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, άρχισα να μεταφράζω λογοτεχνικά βιβλία από τα Γερμανικά στα Ελληνικά και όταν συνεργάστηκα με τον Ντίνο τον Χριστιανόπουλο σε μια ανθολογία Γερμανών ποιητών που βγήκε από τις εκδόσεις «Διαγώνιος».

Μετά άρχισε το «μεγάλο σχολείο», η διδασκαλία γερμανικής λογοτεχνίας στις ανώτερες τάξεις του Ινστιτούτου Goethe, όπου εργάστηκα όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής.

Κάποια στιγμή άρχισα να γράφω η ίδια βιβλία, και αυτό είναι ένα από τα περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στους ανθρώπους, τα ανεξήγητα. Υποθέτω πως υπήρχαν μέσα μου κάποιες εκφραστικές δυνατότητες που ζητούσαν μια πλατφόρμα για να βρουν διέξοδο. Ξεκίνησε απροσδόκητα και εντελώς συμπτωματικά με το πρώτο βιβλίο «Καθρέφτες θαμποί. Τέσσερεις ιστορίες και μια αληθινή» σα θύμηση που ήθελε να καταγραφεί και που κινητοποίησε συνειρμικές διαδικασίες.

2. Με αφουγκράζομαι. Ερχεται από μόνη της η θεματολογία. Δεν την επιδιώκω, ούτε την καθοδηγώ.

Η Ιστορία είναι πάντοτε παρούσα. Με κεφαλαίο Γιώτα. Μέσα της φωλιάζουνε οι επί μέρους ιστορίες της καθημερινότητας και της ανημποριάς μας.

3. Το ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί και για το Καλό και για το Κακό. Με ίσα μερτικά. Οι περιστάσεις θα κάνουν την πλάστιγγα να γύρει προς το ένα ή προς το άλλο μέρος.

4. Η αφηγήτρια αφήνει τις γυναίκες της γενιάς της πριν απ’αυτήν να μιλήσουν, να πουν τις δικές τους αλήθειες, μήπως μπορέσει και απολυτρωθεί, και επειδή θέλει να καταλάβει γιατί η ζωή της πήρε αυτήν την πορεία και όχι κάποια άλλη, γιατί προσπαθεί να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που την πληγώνει. Τι ρόλο παίξαν οι γυναίκες πριν απ’αυτήν στη διαμόρφωση του δικού της χαρακτήρα.

«…κι εγώ που τ’αφηγούμαι όλα αυτά, νιώθω να στροβιλίζονται τα πρόσωπά τους,, αναλλοίωτα από τον χρόνο, νιφάδες αλαφροίσκιωτες, κι όταν η έντασή τους μεγαλώνει, νιώθω να μου μαστιγώνουν τα αυτιά οι ψίθυροί τους, το χαμηλό σουρσούρισμα γίνεται εκκωφαντικό, ζητούν να πουν τις αλήθειες τους, μου μπήγουν βελόνες στις φλέβες, κυλάν μέσα στα υπόγειά ρεύματά μου, τρέφονται απ’τη σάρκα μου, αυτές οι προεκτάσεις του εαυτού μου πίσω στον χρόνο».

5.Θεωρώ ότι όλα τα δεινά που καταδυναστεύουν την ανθρώπινη ψυχή προέρχονται απ’αυτά που παίρνουμε ή που δεν παίρνουμε μέσα από τον οικογενειακό μας περίγυρο. Είναι η ψυχογραφία της οικογένειάς μας που μας πλάθει, οι κρυφοί μηχανισμοί, οι παγίδες και τα αδιέξοδά της.

6. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένας καμβάς. Μ’αυτόν γεννιόμαστε. Άλλος είναι από λινάτσα, ανθεκτικός, και άλλος από τούλι, λεπτεπίλεπτος. Η οικογένεια, η μητέρα ιδιαίτερα, θα τον κεντήσει. Αν οι βελονιές είναι άτσαλες, κακοφτειαγμένες, η λινάτσα ίσως αντέξει, το τούλι όμως θα γίνει κομμάτια. Η παρομοίωση έχει να κάνει με τα γονίδια και την επιρροή του περιβάλλοντος που τα πρώτα χρόνια της ζωής μας παίζει πρωταρχικό ρόλο. Ο γονιός πρέπει να προσπαθήσει να επιφέρει μια ισορροπία ανάμεσα σ’αυτούς τους δύο παράγοντες.

7. Τα βιβλία μας βοηθάν στην πορεία της ζωής μας. Αρκεί να τα «διαβάσουμε» σωστά. Δεν ξέρω αν μπορούν να μας ατσαλώσουν, θα θεωρούσα αρκετό αν μπορούσαν να μας προβληματίσουν.