Βιογραφικό

Φωτό Γ. Βανίδη

Γεννήθηκα και  ζω στη Θεσσαλονίκη. Την αγαπώ κι ας βλέπω τα στραβά της. Δεν την αλλάζω με καμιά πόλη του κόσμου, ούτε καν με τη Χαϊδελβέργη, την πόλη των σπουδών μου, «όπου έχασα την καρδιά μου», όπως λέει ένα γνωστό γερμανικό τραγούδι.

Σπούδασα διερμηνέας-μεταφράστρια στις γλώσσες Γερμανικά, Ιταλικά και Αγγλικά και μαθήματα επιλογής Οικονομία και Λογοτεχνία

Ασχολήθηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα με την μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων από τα Γερμανικά, με όλα τα είδη, μυθιστόρημα, ποίηση, διήγημα, δοκίμιο.

Εργάστηκα  τα εργάσιμα χρόνια μου στο Ινστιτούτο Goethe, όπου δίδαξα κυρίως λογοτεχνία και μετάφραση.

Μου’κανε κέφι η δουλειά μέσα στην τάξη, έδινα κι έπαιρνα, αλλά όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, καταλήγω ότι εισέπραξα πολύ περισσότερα απ’ ό,τι προσέφερα, και αυτά που αποκόμισα μου άνοιξαν καινούργια μονοπάτια, αυτά της συγγραφής.

Πώς και γιατί άρχισα να γράφω

Τυχαία, απροσδόκητα και συμπτωματικά! Ούτε σκόπευα ούτε το φανταζόμουν. Aρχισε σα θύμησες που ζητούσαν διέξοδο και κινητοποίησαν συνειρμικές διαδικασίες  που κι αυτές με τη σειρά τους ενεργοποίησαν εικόνες και φόβους και λέξεις και ήχους και ελπίδες και λαχτάρα να ακουστώ, και πρόσωπα, πολλά πρόσωπα, υπαρκτά και ανύπαρκτα,της φαντασίας μου και της πραγματικότητάς μου,   κι εγώ δένομαι κάθε φορά με τους ήρωές μου, γίνομαι ένα μαζί τους, με οδηγούν, με κατευθύνουν, στριμώχνονται να βγουν στην επιφάνεια, μου υπαγορεύουν αυτά που θέλουν να πουν σαν εγώ να’μαι στο πουθενά και αμέτοχη.

Φωτό Γ. Βανίδη

Η Νόρα Αναγνωστάκη γράφει κάπου, ο συγγραφέας βγάζει τα μπαγάζια του στο δρόμο, τα εκθέτει στην κοινή θέα, εγώ θα’λεγα, την οικοσκευή του βγάζει, το βαθύτερο μέσα του,  κι αυτό με τρόμαζε στην αρχή, το ξεπέρασα όμως. Ναι, είμαι εγώ στα βιβλία μου, και δεν είμαι συγχρόνως. Οι ήρωές μας αποταμιεύονται στην τράπεζα της μνήμης μας κάποια στιγμή στο παρελθόν. Αυτοί ή κάποιοι άλλοι σαν αυτούς. Με τον ένα ή άλλο τρόπο   είναι αληθινοί, τους ανασύρω, τους ζωντανεύω, τους σμιλεύω,  προσθέτω, αφαιρώ, πλάθω την πλοκή, τους συγκρούω με τους άλλους ήρωες. Αυτή η σύγκρουση είναι που δημιουργεί τη φόρτιση και τη δυναμική εξέλιξη της ιστορίας. 

Tι αγαπώ

Φωτό Γ. Βανίδη

• Τους ντόμπρους ανθρώπους που μπορούν και δέχονται τα ελλείμματα τους και δεν κρύβονται πίσω απ΄το μικρό τους δαχτυλάκι .
• Αυτούς που λένε συγνώμη όταν σφάλλουν χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν ένα κομμάτι απ’τον εαυτό τους.
• Τα σχήματα και τα χρώματα, ό,τι έχει να κάνει με τα μάτια, μ’αυτά που βλέπουμε, είτε είναι τοπίο είτε πίνακας ζωγραφικής είτε διακόσμηση.
• Τη θάλασσα όπως να είναι
• Τα δέντρα όποια κι αν είναι

Τι με απωθεί

• Η αχαριστία
• Η προσπάθεια να με χειραγωγήσουν
• Η συννεφιά. Πνίγομαι   τότε.
• Η ανημποριά του ανθρώπου όταν γερνάει. Ποιος μπορεί να την αποφύγει;
• Οι υποσχέσεις που δίνονται εύκολα και δεν τηρούνται ποτέ.