Παρουσίαση "Το Διαμαντένιο Άλφα" , Πανόραμα Θεσσαλονίκης, με τον Γιάννη Βρεττό

Παρουσίαση "Το Διαμαντένιο Άλφα", Φλώρινα

Παρουσίαση "το Διαμαντένιο Άλφα", Πολύγυρος

Πολύγυρος 20-4-2015

Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιάννη Αικατερινάρη

Το μυθιστόρημα της Νόρας Πυλόρωφ εκτυλίσσεται στην κρίσιμη ιστορική περίοδο, από τους βαλκανικούς πολέμους, ως την δικτατορία των συνταγματαρχών. Η συγγραφέας ωστόσο δεν επιδιώκει μια εύκολη καταγραφή της ιστορικής πραγματικότητας. Παράλληλα με την μελέτη των χαρακτήρων, διεισδύει στα πολιτικά γεγονότα και δίνει σ’ αυτά την δική της εκδοχή. Η διαχρονική απειλή του χαρακτηρισμού «επικίνδυνος δια την δημοσίαν  τάξιν και ασφάλειαν», πλανάται σε όλη την εξιστορούμενη περίοδο, καθώς λειτουργεί και ως άλλοθι όσων επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν, κάθε φορά, δικά τους συμφέροντα…
Η ζωή οκτώ γυναικών μιας αστικής οικογένειας τεσσάρων γενιών, μέσα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, χαρακτηρίζεται από ένα κλίμα ξέφρενου ερωτισμού,  γκροτέσκο καταστάσεις, ανταγωνισμούς χωρίς όρια, αποδοχή και  αποσιωπήσεις, κληρονομημένες ιδεολογίες κι ανικανοποίητες επιδιώξεις, για αλλαγή του τρόπου ζωής κι αναγνώριση. Συχνά σ’ άλλη κατεύθυνση δείχνει η «επιβεβλημένη» από την κοινωνία λογική και «χριστιανική ηθική», κι αλλού  η ψυχή οδηγεί…
Η Νόρα Πυλόρωφ στέκεται, παράλληλα με τη σημειολογία της  τοπιογραφίας και των γεγονότων, στους συμβολισμούς που αποκτούν γι’ αυτήν ορισμένα αντικείμενα. Το κόκκινο σαλόνι, κληρονομημένο από το πατρικό σπίτι, δεν κουβαλάει μόνο την κουλτούρα ενός ψευδοεπίγραφου αστικού τρόπου ζωής, γίνεται ο αδυσώπητος μάρτυρας οικογενειακών ανομημάτων, αν και θα  μπορούσε συνειρμικά να εκληφθεί και ως σύμβολο αμφισβήτησης ή και επαναστατικότητας... Το βαρύτιμο δαχτυλίδι με το διαμαντένιο Άλφα, από την άλλη, που πρωτοφόρεσε η Ανδρονίκη, προσδίδει την ισχύ και τη διαφορά σε όσες γυναίκες το φορούν, κατά τη δική τους τουλάχιστο αντίληψη.
Αν και τα διλλήματα, που αφορούν σε συναισθήματα, έρωτες, πάθη, φιλανθρωπίες, πατριωτικό - κοινωνικό καθήκον και αξίες ζωής είναι δύσκολα, η συγγραφέας τα διαχειρίζεται με μαεστρία. Με την ακρίβεια του νευροχειρουργού επικεντρώνεται σε αποκρυπτογράφηση των γυναικείων, κυρίως, χαρακτήρων της οικογένειας. Όσο κι αν ορισμένες απ’ αυτές προσπαθούν να απεξαρτηθούν από την ανδρική παρουσία, στο τέλος προσφεύγουν σ’ αυτή, αναζητώντας την ως μακρινό καταφύγιο. Αποκαλύπτει «αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης» από τις οποίες  σημαδεύονται πολλοί, έστω κι αν ελάχιστοι έχουν τη δύναμη να τις ομολογήσουν κι ακόμη λιγότεροι να τις εκφράσουν δημόσια.
Η σαρανταοχτάχρονη Αριστέα, κόρη της Ανδρονίκης, όταν γνώρισε τον κατά πολύ νεότερό της πρόσφυγα Πολύβιο, εκδηλώνει τους καταχωνιασμένοι πόθους της. Ο ίδιος είχε ξεσπιτωθεί, με άλλα μέλη της οικογένειάς του, από την Τιφλίδα για το Καρς, κι από εκεί το 1920 με το διωγμό των Ελλήνων και Αρμενίων για την Ελλάδα… Δύσκολα έκρυβε το λυγμό του όταν της εκμυστηρευόταν τα «όσα τράβηξε»:
 «…τα μαντάτα που έρχονται απ’ το Βατούμ είναι αποκαρδιωτικά. Οι πρόσφυγες που φτάνουν στο λιμάνι υποφέρουν τα πάνδεινα, γιατί καμιά πρόνοια δε υπάρχει, καμιά περίθαλψη, κατασκηνώνουν στο ύπαιθρο κατά χιλιάδες, στη βροχή και στον αγέρα. Οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης δεν κάνουν τίποτε, πλοία δεν έρχονται από την Ελλάδα, στα στρατόπεδα πεθαίνουν ζώα κι άνθρωποι καθημερινά από ασιτία κι αρρώστιες. (…) μέσα σε δυο μήνες πέθαναν πάνω από τέσσερις χιλιάδες γυναικόπαιδα από πείνα και επιδημίες, τύφο κι εντερικά. Όμως επιλογή δεν υπήρχε έπρεπε να φύγουμε. (…) Μάτωνε η καρδιά μου να βλέπω τον πατέρα μου. Απ’ το χαμό των αδελφών μου και μετά είχε γίνει μια στάλα άνθρωπος. (…) Δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για κείνο το ταξίδι. Για τον τύφο, για την πείνα. Πονάει».
Αργότερα η παράνομη σχέση του Πολύβιου με την κατά πολύ νεότερή του Ανθή, εξόργισε τη μάνα της Αργυρώ, που ήταν η γυναίκα του Γιάγκου και νύφη της Αριστέας. Όταν αντιλήφθηκε το ανομολόγητο αμάρτημα αποκαλούσε τον Πολύβιο, «τουρκόσπορο που δεν είχε βρακί στον κώλο του και τον κάναμε άνθρωπο»!  Ξεχνούσε βέβαια πως κι αυτή ήταν πρόσφυγας, πως και η Ανθή, ήταν καρπός μιας εξωσυζυγικής σχέσης της με ένα Γάλλο, τον Πιερό. Υπηρετούσε στις δυνάμεις της Συμμαχικής Στρατιάς (ΑΝΤΑΝΤ) στη Θεσσαλονίκη κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και με το τέλος του αναχώρησε για την πατρίδα του…
Αλλά και ο μαυραγορίτης, δωσίλογος και αδίστακτος άντρας της, ο Γιάγκος, αποκαλούσε «μίασμα που μαγάρισε το καθαρό αίμα της οικογένειας» τον Ζακό, ένα ριζοσπάστη Εβραίο καπνεργάτη και στέλεχος της «Φεντερασιόν», γιατί είχε σχέση με την άλλη αδελφή του την Αμαλία… Η στάση της στα γεγονότα του Μάη του 1936, δίπλα στο Ζακό, ήταν η απάντηση.
Σε όλο το μυθιστόρημα η συγγραφέας δεν στέκεται στο «φαίνεσθαι», ούτε βεβαίως την απασχολεί η διασφάλιση της έξωθεν καλής μαρτυρίας του κάθε πρωταγωνιστή.  Λειτουργώντας ως καλός εξπρεσιονιστής ζωγράφος, συχνά κάνει νύξεις, δίνει αφορμές για ονειροπολήσεις και ερωτήματα για το αν οι επιλογές των πρωταγωνιστών οφείλονται σε αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης ή αν τις επιβάλλουν οι καταστάσεις και τα γεγονότα της εποχής. Ανιχνεύει και βγάζει προς τα έξω τις περίπλοκες ψυχικές αγωνίες των γυναικών και όσων σχετίζονται  με αυτές. Είναι ο λόγος που στέκεται σε καταχωνιασμένα πάθη και συμπεριφορές έξω από τους καθιερωμένους κανόνες, γιατί είναι αυτά που τελικά  αλλοιώνουν -παραμορφώνουν θα έλεγα σωστότερα- την ίδια τους την ύπαρξη.
Έτσι εκεί που διαφαίνονται στο μυθιστόρημά της Νόρας Πυλόρωφ οι προοπτικές να γεννηθεί ένας «ήρωας», εκεί η διαδρομή του ναρκοθετείται από τα κρίματα της οικογένειας και τους εξωγενείς παράγοντες της εποχής, όπως οι πόλεμοι, η προσφυγιά, η ανέχεια, οι διώξεις εθνολογικού ή ιδεολογικού χαρακτήρα…  Όσα κάποιοι προσπαθούν να του επιβάλουν ως αξίες ζωής, δεν έχουν θέση στις δικές του προτεραιότητες… Κι αυτό τον καταρρακώνει, χάνει το βηματισμό του, μπερδεύεται, αποκαμωμένος κι αδύναμος συμβιβάζεται με το πεπρωμένο του. Βγάζει μερικές φορές στην επιφάνεια τους όποιους ανομολόγητους πόθους κι απωθημένα είχε μέχρι τότε καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητό του.
Η περίοδος κλείνει με την εκπνοή της τελευταίας πολιτειακής εκτροπής, της δικτατορίας των συνταγματαρχών της Χούντας. Η Αντριάνα, κόρη της Αγνής και μοναδική εγγονή της Αργυρώς, συγκλονίζεται όταν ξαφνικά μαθαίνει για το θάνατο του αριστερού πατέρα της, του Ανέστη. Τον είχαν πάει στη Λέρο από «το κολαστήριο ψυχών» της Γυάρου, για θεραπεία υποτίθεται… Το κακό μαντάτο της το έφερε ένας βαριά άρρωστος συγκρατούμενός του, που τον άφησαν ελεύθερο για να πεθάνει στη Θεσσαλονίκη…  Στο ένα βοτσαλάκι, που της έστειλε, έγραψε ένα Α… ίσως αφορούσε σε αυτή την ίδια, την Αντριάνα, ίσως στη μάνα της, την Αυγή…
Η Νόρα Πυλόρωφ δεν διστάζει να πει μεγάλες αλήθειες, που πολλούς «εκπλήττουν», αν και θα ‘πρεπε να τις γνωρίζουν καλά….   Λέει τα πράγματα με το όνομά τους!

Παρουσίαση "Το Διαμαντένιο Άλφα", εντευκτήριο Lions, Θεσσαλονίκη

Ωριαία ραδιοφωνική Συνέντευξη στα "Αιρετικά Μαθήματα Πολιτισμού" με τον Τάσο Αγγελίδη-Γκέντσιο στον Fm100,6

Δημοσίευση για το "Διαμαντένιο Άλφα", στον ημερήσιο τύπο Αχαϊας

«Η Aνθρώπινη ψυχή είναι ένας καμβάς …Άλλος είναι από λινάτσα, ανθεκτικός, και άλλος από τούλι, λεπτεπίλεπτος…»

Συνέντευξη στη Μαίρη Κουμπάρου

«...Έτσι όμως δεν τελειώνουν ποτέ οι ιστορίες, η βία φέρνει βία και η κακία το ίδιο, οι ομόκεντροι κύκλοι μεγαλώνουν, φτάνουν στην τρίτη, τέταρτη γενιά, ξεβάφει το Κακό, πολλαπλασιάζεται, οι πληγές μεταδίδονται σαν λοιμώδες νόσημα. Τα χέρια ζητούν να χτυπήσουν, οι ψυχές να ανταποδώσουν...Το έργο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά…»

«Το διαμαντένιο Άλφα» -απ’ όπου και το πιο πάνω απόσπασμα- είναι το τρίτο βιβλίο της γνωστής συγγραφέως μεταφράστριας και καθηγήτριας Νόρας Πυλόρωφ και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Το 2004 έκανε την είσοδό της στα ελληνικά γράμματα, με την συλλογή διηγημάτων της “Καθρέφτες θαμποί-Τέσσερις ιστορίες και μία αληθινή”. Το 2012 επανακάμπτει με το “Η ανάσα στο σβέρκο”, ένα βιβλίο που αγαπήθηκε και συζητήθηκε πολύ. ”Το διαμαντένιο Άλφα”, γνώρισε μια πρώτη έκδοση

το 2008 από τα Ελληνικά Γράμματα, αλλά όπως φαίνεται διαθέτει όλα τα συστατικά του καλογραμμένου βιβλίου που θα σταθεί στο χρόνο και θα επανεκδοθεί τόσες φορές ώστε να υπάρχει σε σχεδόν κάθε σπίτι ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα υπέροχο οδοιπορικό στο χρόνο και στον χώρο. Από τις σελίδες του δραπετεύει ένα σπάνιο, πολύτιμο, άρωμα γυναίκας, σαγηνεύοντας τις αισθήσεις του αναγνώστη. Οκτώ πρωταγωνίστριες με αδυναμίες, με πάθη ,γεννημένες και παραδομένες στον πόνο και τη μέθη της ζωής. Το διαμαντένιο δαχτυλίδι με το μονόγραμμα τους,όπως και το κόκκινο βελουδένιο σαλόνι αλλάζουν χέρια κι εποχές μένοντας αλώβητα από την φθορά. Για να θυμίζουν στις Άλφες-κυρίες τους τον αέναο αγώνα του φύλου τους να αντιταχθεί στην βάναυση ή αδύναμη ανδρική επιβολή και τους κοινωνικούς συμβιβασμούς. Τα δύο οικογενειακά κειμήλια αν και γνωρίζουν τα μυστικά τους, αφήνουν αυτές να μιλήσουν, να απολογηθούν, να αποκαλύψουν πόσο εύκολα το θύμα γίνεται θύτης και το αντίστροφο

Ερωταπαντήσεις που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της ANEK LINES

 Ερωτήσεις:

1.    Θα ήθελα να μας παρουσιάσετε με λίγα λόγια  τα βιβλία σας ;

2.    Πόσο πιστεύετε ότι σας βοήθησαν  οι σπουδές σας στην συγγραφή των βιβλίων σας;

3.    Πότε άρχισε το ταξίδι της συγγραφής για σας ;

4.    .Ποιες είναι οι εντυπώσεις  από τις συναντήσεις σας με το κοινό πχ στις παρουσιάσεις των βιβλίων σας ;

5.    Ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, είχε πει: Το να είσαι συγγραφέας δεν σημαίνει να κηρύττεις μια αλήθεια, σημαίνει να ανακαλύπτεις μια αλήθεια. Συμφωνείτε;

6.    Υπάρχει κάποιο βιβλίο που όταν το διαβάσατε αισθανθήκατε ότι επηρέασε την προσωπικότητα σας;

7.  Ποια είναι  τα δικά σας κριτήρια για την επιλογή ενός βιβλίου;

8.  Τι έχετε να πείτε για την λεξιπενία της σημερινής νεολαίας ;Πως μπορεί να βοηθήσει η λογοτεχνία

9.  Είναι σίγουρο ότι το λογοτεχνικό βιβλίο ανοίγει υγιείς ορίζοντες , χαρίζει φως  και αισιοδοξία .Όμως τα ποσοστά των Ελλήνων που διαβάζουν είναι  δυστυχώς απογοητευτικά  Θά θελα κ εδω την  άποψη σας.

10..Τι ετοιμάζει τώρα η πένα σας;

Απαντήσεις:

1.Εγραψα τρία βιβλία, ένα μικρό τόμο διηγημάτων με τίτλο «Καθρέφτες θαμποί, τέσσερεις ιστορίες και μια αληθινή», Εκδόσεις Μικρός Ιανός και δύο μυθιστορήματα, «Η ανάσα στο σβέρκο», Εκδόσεις Ψυχογιός και «Το διαμαντένιο Αλφα» που εκδόθηκε πρόσφατα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

2.Βοήθησαν πολύ και καθοριστικά. Σπούδασα μετάφραση στο Ινστιτούτο Διερμηνέων Μεταφραστών του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Ασχολήθηκα ενεργά με τη μετάφραση μεταφράζοντας αρκετά λογοτεχνικά βιβλία από τα Γερμανικά, δίδαξα μετάφραση στο Ινστιτούτο Goethe και στο ΕΚΕΜΕΛ, και Γερμανική λογοτεχνία στις ανώτατες τάξεις του Ινστιτούτου.  Μέσα από αυτή την ενασχόληση εξασκήθηκα στο σωστό χειρισμό της γλώσσας,, εμβάθυνα στα μυστικά της, έμαθα τα κατατόπια και τις τρικλοποδιές της, προσέγγισα καλύτερα τη μητρική μου μέσα από την ξένη γλώσσα και βέβαια όξυνα και  βελτίωσα το λογοτεχνικό μου κριτήριο.

3.Ηρθε αργά στον δρόμο της ζωής μου, και ίσως ήταν καλύτερα έτσι, γιατί το είδα σα θεόσταλτο δώρο και του αφοσιώθηκα απόλυτα. Και βέβαια η τράπεζα της μνήμης μου είχε να προσφέρει πολλά και ενδιαφέροντα, εμπειρίες ζωής πολύτιμες.

4.Οι παρουσιάσεις είναι ένα θέμα. Ποτέ δεν ξέρεις αν και τι είδους επιτυχία θα έχουν. Η εισπρακτική όσο και να πεις είναι ευχάριστη, δεν δίνει όμως τη χαρά που προσφέρει μια ζωντανή συζήτηση ανάμεσα στον συγγραφέα και στο κοινό. Νομίζω ότι οι καλύτερες παρουσιάσεις είναι αυτές που γίνονται με τις λέσχες βιβλίου. Τα μέλη έχουν διαβάσει το βιβλίο, έχουν άποψη, κρίνουν, ερμηνεύουν, αποφαίνονται. Και τυχαίνει να «διαβάζουν» κάτι στο βιβλίο που ο συγγραφέας ούτε το έχει καν φανταστεί.

5.Οταν γράφεις ανακαλύπτεις πολλές αλήθειες, τις δικές σου, τις κρυφές και ανεξερεύνητες, τις καταχωνιασμένες από αμνημονεύτων χρόνων μέσα σου. Δεν έχω φιλοδοξία να κηρύξω κάτι. Όταν γράφω κάνω κουβέντα με μένα. Αν η δικιά μου αλήθεια συμπίπτει με του αναγνώστη και η αλήθεια αυτή τον βοηθήσει, τόσο το καλύτερο.

6.Και παλιότερα και τώρα με έχουν αγγίξει πολλά βιβλία, δεν μ’έχουν όμως επηρρεάσει. Πιστεύω ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα΄πρεπε να ξέρω και το συγγραφέα, τη ζωή, το έργο του, το χαρακτήρα του, τα κίνητρά του. Ουτοπικό βέβαια. Τις πιο πολλές φορές δε συνταιριάζει η προσωπικότητα του συγγραφέα με το βιβλίο που σε εντυπωσίασε.

7. Το όνομα του συγγραφέα, το εξώφυλλο, ο τίτλος, σπανιότερα το κείμενο του οπισθόφυλλου και σχεδόν ποτέ η κριτική.

8.Η λογοτεχνία βοηθάει τους νέους ανθρώπους να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους. Τους βοηθάει και να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Είναι σημαντικό το παιδί να μεγαλώνει σ’ένα σπίτι που οι γονείς διαβάζουν. Διαβάζουν οι ίδιοι και εξοικειώνουν και το παιδί από τα πρώτα χρόνια της ηλικίας του   με το βιβλίο και με τις χαρές που προσφέρει.

9. Νομίζω πως έχουν αλλάξει πολλά πράματα στην Ελλάδα στον τομέα του βιβλίου. Βοήθησαν σ’αυτό οι λέσχες ανάγνωσης και οι εκθέσεις βιβλίου. Που πολλές φορές έχουν χαρακτήρα πανηγυριού, όμως αυτό δε βλάπτει. Ολόκληρες οικογένειες περιφέρονται στα περίπτερα, χαζεύουν, μαζεύουν προσπέκτους και ανάμεσα σε χοτ ντογκ και ποπ κορν αγοράζουν και κανένα βιβλίο.

Οι παρουσιάσεις βιβλίων είναι επίσης σημαντικός θεσμός. Είναι ενδιαφέρον για τον αναγνώστη να συναντήσει από κοντά τον συγγραφέα που τον «ταξίδεψε».

Και βέβαια οι βιβλιοκριτικές σε έγκριτες εφημερίδες βοηθούν πολύ στον προσανατολισμό και στην ενημέρωση ενός εν δυνάμει αναγνώστη. Αρκεί φυσικά να είναι γραμμένες σε σαφή και κατανοητή γλώσσα.

10.Ενα πολυπρόσωπο πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που με δυσκολεύει όμως και γι αυτό το καθυστερώ. Κάτι σαν το γεφύρι της Αρτας.

Κείμενο για blog public

«Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο για να τέρπει, πρέπει να προκαλεί, να προβληματίζει  και να ταρακουνάει. Ιδιαίτερα τώρα», λέει η συγγραφέας.

 Οι γυναίκες στο «διαμαντένιο άλφα» είναι πρόσωπα που συγκρούονται με τη βία που τους επιβάλλεται, με την  κάθε μορφή εξουσίας που τους δυναστεύει. Eίναι δέσμιες της πραγματικότητας που βίωσε η γενιά πριν απ’αυτές.  Ερμαια των παθών τους ή θύματα των ιστορικών συνθηκών βιώνουν την εγκατάλειψη, την απόρριψη, παιχνίδια εξαπάτησης και μια ζωή άδεια από αγάπη και βεβαρημένη από φόβο.
Σκοντάφτουν στους οικογενειακούς φραγμούς, παλεύουν να ξεφύγουν απ’τον εγκλωβισμό τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν πάντοτε. Βουλιάζουν στην αναλγησία και στην  υποκρισία   του οικογενειακού τους περιβάλλοντος και του ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου, ακολουθούν όμως τη φωνή της καρδιάς τους, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες και τις απώλειες.
Κύριο στοιχείο του βιβλίου η οδύνη του έρωτα, και απ’την άλλη η ψυχογραφία μιας οικογένειας, οι κρυφοί μηχανισμοί, οι παγίδες και τα αδιέξοδά της.
Σα γαϊτανάκι τυλίγονται και ξετυλίγονται οι ιστορίες των οκτώ γυναικών γύρω από έναν άντρα, που πυροδοτεί τις εξελίξεις, τις συγκρούσεις, τις  μεταπτώσεις και τις ανατροπές. Είναι το Κακό που ενεδρεύει και χαράσσει αμετάκλητα τις ψυχές των μελών της οικογένειας.
Η αφηγήτρια δίνει τη σκυτάλη στις γυναίκες της γενιάς της πριν απ’αυτήν, να μιλήσουν, να πουν τις δικές τους αλήθειές, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τις επιλογές τους, μήπως και απολυτρωθεί η ίδια, και επειδή θέλει  να καταλάβει γιατί η ζωή της πήρε αυτή την πορεία και όχι κάποια άλλη, γιατί προσπαθεί να ξεφύγει από μια  πραγματικότητα που την πληγώνει; Ζητάει να τις συγχωρήσει για τα κρίματα τους που και η ίδια κουβαλάει στα γονίδιά της μήπως και καταφέρει να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Τι ρόλο παίξαν όλες αυτές οι γυναίκες που ζήσαν πριν απ’αυτή  στη διαμόρφωση του δικού της χαρακτήρα;
«...κι εγώ που τ’αφηγούμαι όλα αυτά νιώθω να στροβιλίζονται τα πρόσωπά τους αναλλοίωτα απ’το χρόνο, νιφάδες αλαφροίσκιωτες, κι όταν η έντασή τους μεγαλώνει, νιώθω να μου μαστιγώνουν τ’αυτιά οι ψίθυροί τους, το χαμηλό σουρσούρισμα γίνεται εκκωφαντικό, ζητούν να πουν τις αλήθειές τους, μου μπήγουν βελόνες στις φλέβες, κυλάν μέσα στα υπόγεια ρεύματά μου, τρέφονται απ΄τη σάρκα μου αυτές οι προεκτάσεις του εαυτού μου πίσω στο χρόνο».
Η ιστορία αρχίζει, στην Αλεξανδρούπολη των Βαλκανικών πολέμων,  συνεχίζεται στη Θεσσαλονίκη της Συμμαχικής Στρατιάς, της μεγάλης πυρκαγιάς του ’17, της προσφυγιάς, του Μεσοπολέμου με το κραχ και τα γεγονότα του 36’, της Γερμανικής κατοχής, του Εμφυλίου, της Χούντας.  Οι ήρωες κινούνται στα μεγαλοαστικά σαλόνια της Θεσσαλονίκης αλλά και στα χαμόσπιτα των καπνεργατών και στις εβραίικες φτωχογειτονιές. Μέσα από το ιστορικό της οικογένειας ξεδιπλώνεται  η ιστορία της πόλης  και της ευρύτερης Ελλάδας.
Το υφάδι της αφήγησης διατρέχουν μοτίβα όπως το δαχτυλίδι, το διαμαντένιο άλφα, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις τέσσερεις γενιές,  το σημάδι της θηλυκής υπόστασης των ηρωίδων, η δέσμευση και η ποιότητα της γυναικείας ψυχής, όμως και το σημάδι της υποταγής, του περιορισμού, το δαχτυλίδι που «το φορώ και με φοράει, κύκλος σφιχτός που με ορίζει μην τύχει και ξεφύγω και περπατήσω σε δρόμους ελεύθερους».Και το κόκκινο σαλόνι, κολαστήριο ψυχών και πεδίο βολής. Ταυτίζεται με θανάτους,  με συγκλονιστικές αποκαλύψεις  και άνομες περιπτύξεις, με το άλλο εγώ μας, το κρυφό και ανοίκειο μέσα μας.
Ενα πολυφωνικό μυθιστόρημα που αναδεικνύει την προσπάθεια της γυναίκας να αυτονομηθεί από την ανδρική παρουσία και να υπερβεί τους κοινωνικούς συμβιβασμούς. Που χαρτογραφεί την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας επισημαίνοντας τις  παθογένειές της που αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού.