Bιβλιοπαρουσίαση Ιανός Αθήνα

Βιβλιοπαρουσίαση Ιανός Αθήνα

 Η ανάσα στο σβέρκο στη Σταδίου

Kαλωσορίσατε!

 Φύσηξε βοριάς, φύσηξε νοτιάς και η μυρωδιά από τα καπνογόνα κυματίζει ακόμα σα λάβαρο του Κακού στην πολύπαθη Σταδίου, έχει μπεί στις χαραμάδες, έχει πήξει γκλίτσα στα πεζοδρόμια, σκαλώνει στα τσακισμένα φανάρια, κατρακυλάει πάνω στους ανθρώπους, κατηφή τα πρόσωπα, κλειδωμένα, μουντά, κατακαμένη Σταδίου, κατακαϋμένη! Kατακαϋμένοι και οι Αθηναίοι που την περπατούνε, μαύρα τα κτίρια, τα πρώην κοσμήματα, που’ταν χάδι στο μάτι και στην ψυχή, ανάμεσα στην ασχήμια απ’τις ταράτσες και τις κεραίες. Nτουβάρια καπνισμένα τώρα, άμορφα. Τώρα μόνο ασχήμια.
 

Κι ο Ιανός όρθιος, δόξα το Θεό, ευθυτενής, κρατάει γερά, κάστρο πολιτισμού, ελπίδας, κι ο κόσμος μαζεύεται και ο χώρος γεμίζει και εισπράττω τη θετική ενέργεια. Ερχονται απ’όλες τις γωνιές της Αθήνας, γνωστοί και άγνωστοι, περισσότεροι οι δεύτεροι, και ακούγονται καλές κουβέντες, «…σας διαβάζουμε και μας αρέσετε…δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα για να τελειώσω το βίβλίο σας, …γράψτε, έχουμε ανάγκη από καλά βιβλία», έρχεται και η βασίλισσα της βραδιάς, η Αιμιλία Υψηλάντη.

Απολαμβάνοντας τη φωνή της

Νεράιδα λυγερή, σχεδόν άβαφη, κι αυτή «σκαρί ευνοημένο  κι ευλογημένο»,  από τους λίγους τυχερούς   ανθρώπους που ο χρόνος τους δίνει αντί να τους παίρνει, και ο έπαινός της εμφατικός, λιγόλογος και περιεκτικός. Και γι’αυτό ακόμα πιο πολύτιμος.

Το πάνελ

Πνευματώδης και απολαυστικός ο Γιάννης ο Ξανθούλης. Όπως πάντα. Νυστέρι η γραφή του, καίρια και εύστοχη η παρουσίασή του. Οι δύο κυρίες, πανέμορφες, κέρδισαν τις εντυπώσεις, το κοινό τις παρακολουθούσε γοητευμένο τόσο για τη γλαφυρότητά τους όσο και για τον τρόπο που παρουσίασαν την πλοκή χωρίς να προδώσουν τα «μυστικά» του βιβλίου.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη με το δημοσιογραφικό στιλ της, η Μαίρη Πυργάκη από την ιδιότητητά της ως αρχαιολόγος εντρύφησαν στην «ανάσα στο σβέρκο»   και την παρουσίασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η εκδήλωση πλαισιώθηκε από την ανέκδοτη μουσική του πιανίστα  Νίκου Λεκκάκου, οι νότες του συνόδεψαν την Αιμιλία Υψηλάντη στην ανάγνωση αποσπασμάτων του κειμένου και κατάφεραν να κουμπώσουν σα μουσική υπόκρουση με την αισθαντική φωνή της ηθοποιού.

Η βραδιά ήταν υπέροχη. Ολοι την ευχαριστήθηκαν. Το’λεγαν και το ξανάλεγαν.

Ο Σταύρος με φόντο ωραιοτάτη κυρία

Ο Νίκος ο Δαββέτας και η αφεντιά μου

Οι τρεις σοροπτιμιστικές Χάριτες

 Σοφία Ζήκα, Νόρα Προκοπίου, Μαίρη Πυργάκη

Πόζα για ... οικογενειακή φωτογραφία

Η καλή μου η Ανθή

Η άλλη καλή μου: Γιώτα Ξανθούλη

Καθήσαμε μετά οι συντελεστές μέχρι αργά με τον εκδότη και τον Νίκο Καρατζά και κουβεντιάσαμε με κρασάκι και μεζέδες.

Όταν βγήκαμε έξω, δωδεκάμιση, μία παρά μας πήρε απ’τα μούτρα η πραγματικότητα, σκληρή, αναπόφευκτη και αμετάκλητη. Πυροσβεστικά μηχανήματα κατά μήκος, κάτι πασπάτευαν οι άνθρωποι, κάτι επισκεύαζαν. Αντρες με κίτρινα σακάκια, απ’αυτά που φωσφορίζουν. Τι διορθώνουν; αναρωτήθηκα. Εμάς ποιος θα μας διορθώσει, το κενό και τις χαρακιές μας ποιος θα τις γεμίσει;

Μετά το βράδυ στο ξενοδοχείο δεν μ’έπιανε ύπνος. Λογικό! Χίλιες-μύριες εντυπώσεις, πρόσωπα, πολλά, φώτα, μουσική, καινούργιο κρεβάτι! Και απότομη εναλλαγή παραστάσεων: Από την ένταση της παρουσίασης, απ’την αγάπη που ένιωθα να με τυλίγει στο πατάρι του Ιανού, τη ζεστασιά του κόσμου, τα κολακευτικά σχόλια για το βιβλίο, στη μελαγχολία της κατεστραμμένης Σταδίου, στην ανημποριά του καθενός μας να αλλάξει κάτι απ’αυτά που συμβαίνουν ερήμην μας,  στην αδυναμία να καταφέρουμε να προστατέψουμε τα όσια και τα ιερά μας.

 Ισως η κουλτούρα, λέω εγώ τώρα,  σε κάτι να βοηθήσει. Σε χαλεπές στιγμές η ενασχόληση με τη λογοτεχνία, την ποίηση, την τέχνη μήπως και  πάρει τη θέση κάποιων άλλων προτεραιοτήτων που εύκολα και ασυλλόγιστα επιλέξαμε και τις βολευτήκαμε  εθελοτυφλώντας οι Νεοέλληνες, άχρηστες προτεραιότητες, επιπόλαιες και επιφανειακές.

Ισως ξαναγυρίσουμε στα απλά πράματα, στην παρείτσα, στους φίλους που παραμελήσαμε, σ’όλα αυτά τα πανέμορφα που απλόχερα μας προσφέρει η ευλογημένη η πατρίδα μας, στα λίγα και απλά. 

Ισως μπορέσουμε να βγούμε αλώβητοι από τη Μεγάλη Δοκιμασία, όμως ας μην επαναπαυόμαστε, ας αισθάνονται οι από πάνω ότι είμαστε εκεί, εκεί και αποφασισμένοι, και προπάντων ας βοηθήσουμε όσο περνάει απ’το χέρι μας αυτούς που είναι σε χειρότερη μοίρα από μας. Σεμνά και διακριτικά.